Mijmeringen over het Weiland

Toen wij hier ruim veertig jaar geleden kwamen wonen aan de de Ruyterstraat, tegenover boerderij de Slijpkruik, was het grote pluspunt van het huis het prachtige uitzicht over het weiland.Er stond een haagje omheen van meidoorn en zomers zoemde het van de insecten en in de herfst zaten er ontelbare spinnenragjes in. De N224 was zo druk nog niet, dus we woonden helemaal aan de rand van het dorp, buiten.

Door de jaren heen werd er tarwe op verbouwd, maar meestal maïs waartussen de kinderen speelden. Toen op een dag werd het land omgeploegd, gras werd ingezaaid en enige tijd later liepen de koeien voor de deur. Soms letterlijk voor de deur want op een dag brak een koe los, die dwars door onze voortuinen liep. Er kwam zomaar een koe voorbij! Grote pootafdrukken in de tuin. Schapen hebben er ook nog gelopen. De N224 werd drukker maar we woonden nog steeds aan de rand van het dorp, buiten.

De boerderij, met zijn verspreid liggende stukken land, was niet meer rendabel. Hij werd jaren tijdelijk bewoond en het weiland werd open gesteld voor wandelaars, spelende kinderen en hondenbezitters. Het werd een sociale ontmoetingsplaats. Meestal liep men het land op aan de zijkanten maar er ontstond ook een pad tegenover de Bitterstraat. Het pad liep waar nu het grintpad loopt over het veld naar de bosrand en dan 15 meter rechts weer terug. Ik herinner me dat er een heteluchtballon werd opgelaten. Het was prachtig weer. Iedereen was op het veld en ik zat met een aantal kinderen en een baby'tje, mijn oudste kleinzoon, die nu 15 is, in het gras. In de nacht van 12 op 13 augustus is er altijd de "sterrenregen", de meteorennacht der Perseiden. Dikwijls hebben we op het veld gezeten midden in de nacht, kijkend naar het sterrenbeeld Perseus in het Noord-Oosten, waar de "vallende sterren"te zien zijn. Glaasje wijn erbij, nootjes. Kostelijke herinneringen van het land.

Tot op een dag het bericht de ronde deed dat het land bebouwd zou worden.Verslagenheid heerste alom in de buurt. En toen we zagen wat er gebouwd ging worden nam die alleen maar toe. Tot ik op een dag besloot dat actie beter is dan verslagenheid en toen zijn we begonnen handtekeningen te verzamelen. Een gemakkelijk werkje, want iedereen wilde wel tekenen in de Zeeheldenbuurt ten oosten van en rondom de Slijpkruik. We hebben alle politieke partijen benaderd en omdat het CDA direct het belang inzag van deze openlucht gemeenschapsruimte is vrij snel besloten de bouw van de appartementen aan de de Ruyterstraat af te blazen. Hoe we ook pleitten voor de noodzaak van meer groen in de wijk nu er een hele wijk werd bijgebouwd, het mocht niet baten: het "Landhuis"kwam er.

Weiland-park de Slijpkruik, juli 2006

De bewoners van het Landhuis hebben voorgesteld het weiland voortaan "park"te noemen . Door de hele geschiedenis die we hebben meegemaakt met het land zal het duidelijk zijn dat Park Slijpkruik ons niet zo passend lijkt. Het land behoorde bij een boerderij en niet bij een landhuis. Nu hoort het land eigenlijk nergens meer bij, maar het is wel van ons allemaal, van oude bewoners en nieuwe bewoners. Op het ogenblik zijn we bezig met de gemeente, de bewoners van het Landhuis en de andere omwonenden overeenstemming te bereiken over de inrichting en het onderhoud van het land.

Ik hoop dat het een ontmoetingsplaats zal blijven van iedereen die er plezier in heeft van het land gebruik te maken. We hopen dat als we een jaar verder zijn het een genoegen zal zijn op het land te spelen, te wandelen en te kijken naar wat er groeit en bloeit.

Cathrien van der Waarde

Bron: Nieuwsbrief Zeeheldenbuurt Augustus 2006